استثمار محیط زیست تحت سیطره نهادهای سیاسی غیرفراگیر-بخش سوم

در مورد بحران ­های زیست محیطی مترتب با آب در ایران می توان به مواردی اشاره کرد؛ خشک شدن دریاچه ارومیه که از آن به عنوان بزرگترین رخداد بیابان زایی قرن­ 21 یاد می­شود.خشک شدن دریاچه بختگان، خشک شدن تالاب گاوخونی، خشک شدن تالاب هورالعظیم، خشک شدن تالاب شادگان، خشک شدن دریاچه پریشان، خشک شدن دریاچه هامون به عنوان سومین دریاچه بزرگ ایران، قرار گرفتن تالاب انزلی در بدترین وضعیت زیستی در سه دهه ی اخیر؛ به گفته مدیرکل حفاظت محیط زیست گیلان: “پساب، زباله، انواع فاضلاب و آزولا بلای جان تالاب بین المللی انزلی شده، وی گیاه آزولا را یکی از عوامل مهم نابودی ومرگ تالاب بین المللی انزلی می داند، به گفته او عامل رشد این گیاه ورود انواع پساب های کشاورزی که سالانه بیش از 100 هزار مترمکعب به این تالاب است،میباشد. هم چنین اضافه کرد طی سه دهه گذشته به دلیل ورود روزانه بیش از 400 هزار مترمکعب فاضلاب و مقادیر زیادی رسوبات، سموم کشاورزی و رشد بی رویه آزولا میانگین عمق آب این تالاب از 11 متر به کمتر از 2متر کاهش پیدا کرده است.”به طور کلی از میان 1000تالاب ایران، 800تالاب در شرایط بحرانی به سر می برند که 80 درصد تالاب های کشور را در برمی گیرند که یا خشک شده اند ویا در مسیر خشک شدن و از بین رفتن حرکت می کنند.این بحران به گستره جغرافیایی کل کشور گسترده است وبه طور نمونه از تالاب انزلی در گیلان تا هامون سیستان و بلوچستان، شادگان، نیریز وکمیجان در فارس وشورگل ویادگارلو در آذربایجان غربی گسترده است.در مورد وضعیت آب های سطحی طبق آخرین اظهار نظر­ها؛ عیسی کلانتری، مشاور معاون اول رئیس‌جمهوری در امور آب، کشاورزی و محیط ‌زیست با اعلام آمار تکان ‌دهنده از ذخایر آبی کشور گفت: “ایران با بهره‌برداری از ٩٧‌درصد آب‌های سطحی خود عملا تمام رودخانه‌های خود را خشک کرده است و دیگر آبی در طبیعت باقی نمانده است.”

ادامه در مجله اقتصاد سیاسی