نوشته حاضر کوششی است در جهت پاسخ به این پرسش که چرا در کنترل فساد اقتصادی و سیاسی موفق نبوده ایم و آیا تشکیل جامعه مدنی در رسیدن به نوعی کنترل پایدار فساد مؤثر است؟ ابتدا به موضوع فساد وابعاد آن در حوزه های اقتصاد وسیاست میپردازیم، نقش ورابطه میان نهادهای اقتصادی وسیاسی همچنین ماهیت این نهادها از منظر فراگیری را بر روی پدیده فساد بررسی می کنیم سپس با توجه به شواهد تاریخی اجتماعی وبا فرض عدم شکل گیری جامعه مدنی در ایران به شرایط لازم برای تشکیل جامعه مدنی پرداخته و از این رهیافت به سوی استراتژی مشخصی برای کنترل فساد حرکت می کنیم.... ادامه در به پاخاستن جامعه مدنی بر فساد
“بله خیال مردم راحت باشد”؛ درکمتر از چهار ماه ارزش پول ملی و به تبع ثروت ملت ایران بیش از چهل درصد کاهش یافت. شاید زمانی می پنداشتیم تنها جنگ می تواند چنین شرایطی را رقم بزند اما دریافتیم میتوان با دولت غیر ملی و فساد سیستماتیک دستگاه حاکم نتایج اقتصادی و اجتماعی شرایط جنگی را به ارمغان آورد.
عدم شفافیت در سیاست ها که تنها دلیل وجودی آن از نگاه حاکمیت “مصلحت” و از نگاه نگارنده “فساد سیستماتیک” است، یکی از بزرگترین سدها در برابر توسعه است، از این روی که به طور لجام گسیخته ایی به گسترش فضای نااطمینانی و ناامنی در جامعه دامن میزند و تصمیمات اقتصادی و اجتماعی مردم را دستخوش تغییراتی اساسی کرده، کارایی جامعه به مثابه سازمانی عظیم را به سختی فرومی کاهد...ادامه در دلار و آن دروغ لایزال